Αδυναμία.

Κάθε βράδυ,

ίδιο τροπάρι.

Εκείνο.

Εκεινο των προσδοκιών.

Μα τι γλυκιά παγίδα

το να περιμένεις

ένα τηλέφωνο ή μια φωνή.

Στην τελική–

“Ας το έκαναν αυτοί!”

Τι σκληρή παγίδα.

Ξέρεις,

φανερώνει τόσα πολλά,

και πάνω από όλα-

φανερώνει πόσο αγαπάς,

για να αγαπάς,

κι όχι για να παίρνεις και

να δίνεις

ψυχή και σώματι.

Από απόψε,

καμία προσδοκία. Απλά…

Αποδοχή.

Όχι αποδοχή

καταστάσεων, αλλά

της πικρής αδυναμίας

να είμαστε πραγματικά

ανθρώπινοι.

Μετά την απόδοχη

μπορεί να έρθει

η γλυκιά αλλαγή.