Άσπρος Καμβάς.

Δεν περίμενε μετά από δύο εβδομάδες από τον τσακωμό τους τηλεφωνημά της. Τον πήρε τρεις φορές. Το σήκωσε στην τρίτη σχεδόν έτοιμος να τα τυνάξει όλα στον αέρα. Όταν άκουσε τη τρεμαμένη φωνή της, σοκαρίστηκε. Είχε χρόνια να ακούσει αυτή τη γυναίκα αναστατωμένη. Τη γυναίκα που ήταν βράχος, πάγος. Μία γυναίκα, που όσο περνούσαν τα…

Can’t Pretend.

Ήταν από εκείνα τα σχεδόν συννεφιασμένα, σχεδόν ηλιόλουστα πρωινά. Την είδα εκεί, στεκούμενη σε εκείνο το πεζούλι που χτυπούσε ο ήλιος. Με κοιτούσε, το ήξερα. Μπορούσα να νιώσω το χαμόγελό της στη πλάτη μου. Μόλις την κοίταξα, κοίταξε αλλού, κοίταξα κι εγώ αλλού. Τη βρήκα ένα σαββατόβραδο έξω από εκείνο το τρομαχτικά μικρό μπαράκι με…

Βιαστικές Ζαλάδες.

Ζαλάδα, εκείνη που μου θυμίζει βροχή. Και γλέντι, μια Κυριακή του Πάσχα. Τα μπουκάλια μπύρας ήταν τόσα πολλά για εμένα. Αλλά ο χορός στην βροχή έντονος, εξαγνηστικός. Απόψε δε βρέχει, ούτε έχω μπουκάλια να κατεβάσω. Μόνο μια δυνάτη μπυρίτσα, σε ένα στενάκι στεγνό. Γιατί το βράδυ μπόρει να μην βρέχει, αλλα το απόγευμα ο ουρανός…