Η μία ρουφηξιά
πιο βαριά απ’ την άλλη
και γιατί εδώ;
σα να ‘ναι κάτι κακό.
Ξέρω δεν πρέπει-
ο καπνός πνίγει και χάνεται,
χορεύει τόσο έξυπνα, τόσο ύπουλα-
δε ήθελα να (ξε)χάσω, μα
ήρθε η στιγμή να σβήσω
να κρύψω σε μπουντρούμια
που κρατάνε πολύτιμα βιβλία
γεμάτες περιπέτειες σε στενά,
σε σπίτια
σε γήπεδα, σε όνειρα,
μα,
ποτέ δε θα κρύψω τη μέρα
που με φίλησαν στη θάλασσα
σα να ήταν το πιο όμορφο πράγμα
το πιο γλυκό άγγιγμα,
η πιο βαριά ρουφηξιά, μέσα
στον αέρα και το κρύο.
Πρώτο ποίημα για το 2019, μέσα σε μία τουαλέτα και ένα τσιγάρο.
Advertisements
